Na bocheńskim cmentarzu św. Rozalii powstał pomnik z miłości do dzieci, które nie doczekały narodzin oraz dla rodziców doświadczonych ich utratą. Monument, mający przypominać o nadziei zbawienia i budzić ludzką wrażliwość, poświęcił biskup tarnowski Andrzej Jeż – w niedzielę 20 października. Uroczystość zwieńczyła III Kongres Rodziny, zorganizowany przez Stowarzyszenie Rodzin Katolickich z naszej parafii oraz poprzedziła diecezjalny Marsz dla Życia i Rodziny, który w tym dniu przeszedł ulicami Bochni.
Pomnik Dziecka Utraconego powstał staraniem Stowarzyszenia Rodzin Katolickich parafii św. Pawła Apostoła. Pierwszy taki monument w diecezji tarnowskiej zaprojektowali i wykonali krakowscy rzeźbiarze Agnieszka i Marek Maślańcowie. Przedstawia popiersie matki z reliefem dziecka w stanie prenatalnym w jej sercu. Na postumencie widnieje krzyż i dwa napisy: „Nadzieja zbawienia” i „Z miłości do dzieci utraconych”. „Realizacja tego dzieła jest okazją do ukazania dramatu utraty dziecka i budzenia naszej wrażliwości” – stwierdził w Bochni biskup tarnowski Andrzej Jeż. Natomiast prezes tutejszego oddziału SRK Tadeusz Pawłowski zaznaczył, że „pomnik oddaje miłość rodziców do ich dzieci i staje się miejscem palenia zniczy, a także modlitwy i wewnętrznej ciszy z najbliższymi utraconymi przedwcześnie”.
Poświęcenie pomnika Dziecka Utraconego w obiektywie Wojciecha Bursztyna >> zobacz
Instalacja wieńcząca budowę pomnika >> zobacz
Budowę pomnika wsparli wierni blisko 30 parafii diecezji tarnowskiej, m.in. z obydwu dekanatów bocheńskich, z Nowego Wiśnicza, Trzciany, Lipnicy Murowanej, Okulic, Luszowic, Żabna, Nagawczyny, Gabonia, Ptaszkowej czy Mielca. Na ten cel wpłynęło również kilkanaście ofiar indywidualnych oraz zebranych przez członków oddziałów SRK ze Szczucina, Tarnowa i Dębicy. Warte podkreślenia jest to, co działo się przy okazji prowadzonej kwesty w parafiach. „Niektórzy pewnie pierwszy raz mieli okazję pomyśleć o przeżyciach rodziców, którzy przez poronienie lub poród martwego dziecka doświadczyli bólu utraty” – zauważył ks. dr Jan Banach, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Małżeństw i Rodzin tarnowskiej kurii.
Fundatorzy budowy pomnika >> zobacz
Przypomnijmy, że w Polsce rocznie ok. 40 tysięcy kobiet doświadcza poronienia samoistnego dziecka poczętego, a 20 tysięcy przeżywa martwe narodziny własnego dziecka. Rodzice dotknięci bólem utraty upragnionego dziecka rzadko doświadczają właściwej pomocy prawnej i psychicznej, a nierzadko nawet napotykają wiele utrudnień w otrzymaniu właściwej informacji, wydania płodu, znajomości praw.
Prawa rodziców dziecka utraconego >> zobacz
W tygodniu poprzedzającym poświęcenie pomnika Dziecka Utraconego bocheńskie Stowarzyszenie Rodzin Katolickich zorganizowało Kongres Rodziny. Czterodniowe forum pod hasłem „W służbie życiu” było również swoistym przygotowaniem lokalnej społeczności do diecezjalnego Marszu dla Życia i Rodziny, który w tym roku zaplanowano właśnie w Bochni. Spotkania kongresowe rozpoczęto w Międzynarodowy Dzień Dziecka Utraconego (15 października), a ich zasadniczy trzon stanowiły modlitwa (różaniec i Msze św.) oraz prelekcje: ks. dr. Jana Banacha – dyrektora Wydziału Duszpasterstwa Małżeństw i Rodzin Kurii Diecezjalnej w Tarnowie, dr. inż. Antoniego Zięby – aktywnego obrońcy życia człowieka, nauczyciela akademickiego i publicysty z Krakowa, dr Darii Mikuły-Wesołowskiej – lekarza z Bielska-Białej, Agnieszki Juszczyk – doradcy życia rodzinnego z Tarnowa oraz Magdaleny Komęzy-Wolszy – pedagoga z tarnowskiego oddziału Ośrodka Adopcyjnego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Mowa wtedy była m.in. o dziecku utraconym; o dziele obrony życia w kontekście aborcji eugenicznej, procedury in vitro i permisywnej edukacji szkolnej; o naprotechnologii, a także o różnych formach adopcji dzieci i opieki nad nimi.
Materiał filmowy Piotra Rogusza
Dopełnieniem Kongresu Rodziny – przeprowadzonego po raz trzeci przez bocheński oddział SRK – był udział jego organizatorów i uczestników w piątym diecezjalnym Marszu dla Życia i Rodziny, tym razem ulicami Bochni. Poprzednie kongresy odbyły się w drugiej połowie lat 90. XX w. (1996 i 1998). Pierwszy z nich był poświęcony wychowaniu w rodzinie, drugi pod hasłem „Dom – pierwsza Ojczyzna” zakończono słynnymi Nieszporami Ludźmierskimi. (mg)
Materiał filmowy Piotra Rogusza